De opgave in een notendop: een dijk bouwen die voor lange tijd robuust en veilig is, waaraan niet te veel onderhoud nodig is de komende jaren. Het eiland Marken ligt echter op een zompige veenlaag. Als je daar een dijk op veen gaat bouwen, moet dat niet helemaal gelijk het veen inzakken. Dus je moet dan bouwen op veen, dat is best wel een ding. Dat vraagt nogal een hoop kennis hoe dat werkt qua stabiliteit. We zijn nu op twee plekken met proefvakken begonnen om daar te ervaren hoe het gaat met zand opbrengen. Ondertussen wordt de rest van de vorm van de dijk uitgewerkt, inclusief een aantal recreatie- en natuurvoorzieningen. Die moeten ook met de omgeving worden afgestemd.

In een gebiedsopgave als deze zijn er meekoppelkansen, die we in samenwerking met bestuurlijke partners ontplooien. Voor het succesvol afronden van het project is het niet nodig, maar voor de omgeving, bijvoorbeeld voor stakeholders als omwonenden, is het essentieel. Je kunt hierbij denken aan het ontwikkelen van natuurvriendelijke oevers, maar ook lokale bankjes aan de dijk een upgrade geven. Het is een kans om zulke dingen in samenwerking met partners mee te nemen.

Als omgevingsmanager in dit team kijk ik hoe we de stakeholders bij dit proces betrekken. Dat zijn eilandbewoners, de eilandsraad, de gemeente, de provincie, het waterschap, maar ook lokale bedrijfjes en horeca. Ik heb een hele lijst klanten zoals ik dat altijd noem. Ik vind het essentieel om goed te kijken voor wie we het precies doen, wie er hinder van het project heeft en hoe je met hen communiceert.

Dat kan bijvoorbeeld op de site van Rijkswaterstaat. Daar wordt uitgelegd wat het startpunt is, waarom het uitgevoerd wordt en wanneer het klaar is. Maar voor de rest krijg je weinig informatie. Dat vind ik ook het nadeel van een traditionele website, dan kom je vooral uit op teksten met de laatste stand van zaken en de planning.

Toen zag ik het online bezoekerscentrum van de Lauwersmeerdijk langskomen op LinkedIn. Ik vond het zo leuk dat ik meteen geïnformeerd heb wie de maker was. Wat ik bijzonder vind aan het online bezoekerscentrum is dat het je prikkelt om op zoek te gaan naar informatie die jij aantrekkelijk vindt. Je laat mensen zelf hun weg zoeken hierin.

Ik vind het een moderne manier van communiceren. Je kunt er alles vinden en we kunnen ook steeds nieuwe informatie erop kwijt. We kunnen er keer op keer naar verwijzen als we communiceren met stakeholders. Het beeld dat je nu krijgt, daar zijn de belangrijkste stakeholders het over eens. Het is handig dat er niet veel discussie meer is. Dat vind ik wel belangrijk, maar als je iets visueel maakt, dan lijkt het alsof het er al is en dat alles al besloten is. Als er meerdere opties zijn, dan moet je heel goed uitleggen wat je laat zien.

“Wij hebben namelijk ook nog elementen die nog niet helemaal duidelijk zijn. (*Wouter opent tijdens de call het online bezoekerscentrum*) Kijk bij de vuurtoren gaan we het strandje verbeteren, er komen nieuwe speeltoestellen, maar we weten nog niet precies zeker hoe het gaat worden. We zijn er nog over in gesprek met de vuurtorenbewoners en met de gemeente. We kiezen er hier daarom toch voor om een wat abstractere presentatie met een bulletlist te geven. “

Ik denk ook dat het in deze fase van het project een soort stevigheid geeft, een soort trots voor dijkversterking Marken. Het zijn natuurlijk hele mooie beelden geworden. Ook voor de bewoners zelf, ik denk dat zij het ook leuk vinden om hun eiland op die manier te zien. Ik gebruik het voor communicatie met allerlei soorten stakeholders, óók ter promotie van het project onder bestuurders en politici. De start van het online bezoekerscentrum gaf ook nieuwe energie aan mijn project en aan de medewerkers.